Στην Ευρώπη μετρούν τους τίτλους, αλλά στο μπάσκετ μετρούν και ποιος σε οδήγησε σ’ αυτούς. Ο Κώστας Σλούκας μετρά τέσσερις Ευρωλίγκες στην τροπαιοθήκη του, όμως πόσες από αυτές τις σήκωσε ως ηγέτης; Καμία. Κι όμως, η εικόνα που καλλιεργείται τελευταία γύρω από το πρόσωπό του είναι εκείνη ενός παίκτη που δήθεν κουβαλάει ομάδες, που ηγείται, που «ξέρει να κερδίζει». Η αλήθεια είναι πιο δύσκολη — και καθόλου βολική για τον ίδιο.
Στον Ολυμπιακό, δίπλα στον Σπανούλη, έπαιξε τον ρόλο του συμπληρωματικού. Ένας νέος παίκτης με μέλλον που ερχόταν. Αλλά στις 2 ευρωλίγκες του Ολυμπιακού “καθάριζε” τον πάγκο.
Στη Φενέρ του Ομπράντοβιτς, το ίδιο σενάριο: Μπογκντάνοβιτς, Ούντο, Ντατόμε ήταν οι παίκτες που τράβηξαν την ομάδα προς τον τίτλο. Ο Σλούκας έμεινε στο ρόλο του ρολίστα πολυτελείας. Στα δύσκολα, δεν έκανε ποτέ τη διαφορά. Στον τελικό είχε 5(!) πόντους.
Στον Παναθηναϊκό μέχρι να έρθει ο Κέντρικ Ναν η παρουσία του Κώστα Σλούκα ήταν επιεικώς μέτρια. Η ομάδα του Εργκίν Αταμάν δεν ήταν ούτε στην πρώτη τετράδα.
Και παρ’ όλα αυτά, η στάση του τα τελευταία χρόνια μοιάζει να διαγράφει τους πάντες και τα πάντα. Ο τρόπος με τον οποίο έφυγε από τον Ολυμπιακό, η προσπάθεια να εμφανιστεί ως ηγέτης στον Παναθηναϊκό, και κυρίως η απαίτηση αναγνώρισης για κάτι που ποτέ δεν κατέκτησε με δικά του χέρια, αποπνέουν μια αίσθηση αχαριστίας. Προς τον Ολυμπιακό, που τον ανέδειξε. Προς τους συμπαίκτες, που του χάρισαν στιγμές δόξας. Προς την ιστορία, που δεν παραχαράσσεται με δηλώσεις.
Οι τίτλοι γράφονται στην ιστορία — αλλά το πώς γράφονται έχει σημασία. Και στην περίπτωση του Σλούκα, είναι πολλοί εκείνοι που θα θυμούνται πως πάντα υπήρχε κάποιος άλλος μπροστά. Εκείνος ήταν απλώς… στη σκιά.