Ο Νταβίντε Καλάμπρια αφίχθη στην Αθήνα, πάτησε ελληνικό έδαφος με αυτοπεποίθηση και χωρίς καθυστέρηση φρόντισε να δώσει τον τόνο: «Ήρθα για τίτλους». Η φράση που έχουμε ακούσει ξανά και ξανά. Και ξανά.
Η «πράσινη» ιστορία των καλοκαιριών μοιάζει πλέον με επανάληψη παλιού έργου. Ένα έργο στο οποίο κάθε νέο πρόσωπο φέρνει μαζί του μεγάλες υποσχέσεις και βλέψεις για κορυφές, για να ακολουθήσουν — λίγο αργότερα — η απογοήτευση, οι δικαιολογίες και η λήθη. Από το 2010 έχει να πανηγυρίσει ο Παναθηναϊκός ένα πρωτάθλημα. Από την εποχή του MSN και των καρτοτηλεφώνων. Μια ολόκληρη γενιά δεν έχει δει το «τριφύλλι» στην κορυφή.
Και στο μεσοδιάστημα; Δεκάδες μεταγραφές με βαρύγδουπες δηλώσεις. Παίκτες-ηγέτες, «μπακάρες», «σωτήρες», όλοι με μια κοινή συνισταμένη: έφτασαν με όνειρα και έφυγαν με… μια selfie στην Ακρόπολη.
Ο Καλάμπρια έρχεται από διαφορετικό επίπεδο, αυτό κανείς δεν το αρνείται. Το ερώτημα όμως είναι άλλο: ήρθε όντως για τίτλους ή για να γίνει κι αυτός μέρος της πράσινης… επανάληψης; Γιατί όσο κι αν οι αφίξεις φέρνουν ενθουσιασμό, άλλο τόσο οι πράξεις παραμένουν ζητούμενο.