Υπάρχουν ήττες που πονάνε, αλλά ταυτόχρονα δείχνουν το δρόμο. Το βράδυ της Τετάρτης στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός έπεσε από τη Μονακό (87-92), όμως δεν έπεσε αμαχητί. Γιατί ένας άνθρωπος πάλευε μέχρι τέλους. Και μέσα από εκείνον, φάνηκε η ψυχή μιας ομάδας που αρνείται να χάσει τη νοοτροπία της.
Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ δεν έψαχνε δικαιολογίες. Έπαιζε για να νικήσει. Για να κρατήσει ζωντανό τον Θρύλο, σε μια βραδιά που όλα έδειχναν να πηγαίνουν στραβά. Με 23 πόντους, 8/10 δίποντα, 5 ασίστ και 3 ριμπάουντ, ήταν ο παίκτης που κρατούσε τη φλόγα αναμμένη, την ώρα που η Μονακό έδειχνε να πατά πιο γερά στα πόδια της.
Ο Ολυμπιακός πλήρωσε ξανά τη χαμηλή ευστοχία από το τρίποντο (4/22 – 18%) και την έλλειψη καθαρού μυαλού στην άμυνα στο δεύτερο ημίχρονο, όπου δέχθηκε 55 πόντους. Ο Μιλουτίνοφ (14π.) δεν χρησιμοποιήθηκε στην τελευταία περίοδο, καθώς ο Μπαρτζώκας επέλεξε την τακτική ισορροπία με τον Χολ, ο Βεζένκοφ έμεινε στους 17 χωρίς ρυθμό, ενώ ο Φουρνιέ δεν κατάφερε να βρει το χέρι του (0/6 τρίποντα). Το αποτέλεσμα; Ένας Ντόρσεϊ μόνος να κυνηγά, αλλά να μην το βάζει κάτω.
Κι αν κάτι κρατάς από αυτό το βράδυ, δεν είναι το σκορ. Είναι η αντίδραση. Το πώς αυτή η ομάδα, ακόμα και στα δύσκολα, αρνείται να «σβήσει». Κόντρα σε ένα ρόστερ με βάθος, απέναντι σε προπονητή που ξέρει κάθε γωνιά του ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός πάλεψε, και λίγο έλειψε να το γυρίσει ξανά.
Και εδώ ακριβώς κρύβεται η ουσία.
Γιατί αν μια ομάδα, μέσα σε τόσο δύσκολη βραδιά, με έναν μόνο πρωταγωνιστή και τους υπόλοιπους μακριά από τον καλό τους εαυτό, φτάνει μια ανάσα από το να κάνει μια ακόμα επική ανατροπή, τότε αυτό δεν είναι αποτυχία — είναι μήνυμα. Είναι το σημάδι ότι το ποτήρι δεν είναι μισοάδειο. Είναι μισογεμάτο.
Μισογεμάτο από ψυχή, από επιμονή, από τη βεβαιότητα ότι αυτή η ομάδα έχει μέσα της κάτι που δεν αγοράζεται: τη νοοτροπία του Θρύλου. Αυτή που δεν σβήνει μετά από μια ήττα, αλλά ξαναγεννιέται πιο δυνατή την επόμενη μέρα.
Το μπάσκετ έχει μνήμη. Και τέτοια βράδια, όσο κι αν μοιάζουν με βήματα πίσω, είναι συνήθως το επόμενο σκαλοπάτι μπροστά. Γιατί μέσα από τον θυμό, τη φθορά, τις αστοχίες, χτίζεται ο χαρακτήρας ομάδας που θα σταθεί όρθια στα μεγάλα παιχνίδια του Μαρτίου και του Απριλίου.
Αν κάτι απέδειξε ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ξεχάσει πώς να παλεύει. Δεν είναι ομάδα που σκύβει το κεφάλι. Είναι ομάδα που μαθαίνει, αντιδρά και επιστρέφει.
Κι αυτό – όσο κι αν σήμερα μοιάζει «ήττα» – είναι ο πιο δυνατός λόγος να πιστεύεις στο αύριο.