Ήταν σαν σκηνή βγαλμένη από κινηματογραφικό δράμα. Ο Κίναν Έβανς, ο άνθρωπος που πάλεψε όσο λίγοι, που επέστρεψε από δύο τραυματισμούς που θα τελείωναν καριέρες, πατούσε ξανά στο παρκέ της EuroLeague, σε μια στιγμή που άξιζε να είναι γιορτή.
Το ΣΕΦ σηκώθηκε στο πόδι. Ο κόσμος τον υποδέχτηκε σαν δικό του παιδί και μέσα σε 76 δευτερόλεπτα… όλα πάγωσαν.
Ένα απλό πάτημα, μια κίνηση. Μια τομή στον χρόνο που άλλαξε τη βραδιά.
Ο Έβανς πέφτει κάτω, πιάνει το πόδι του και αποχωρώντας υποβασταζόμενος λέει «no way, no way».
Και το ΣΕΦ, αυτό το πιο ζωντανό σπίτι στην Ευρώπη, γίνεται πέτρα.
Ο Μπαρτζώκας και ο Μπαφές στη συνέντευξη Τύπου ήταν ράκοι, οι συμπαίκτες του να τον συνοδεύσουν μέχρι τη φυσούνα. Ο κόσμος χειροκροτούσε, όχι για να τον εμψυχώσει, αλλά για να του πει «είμαστε εδώ».
Γιατί η ιστορία του Κίναν δεν είναι απλώς μπασκετική.
Είναι ανθρώπινη.
Είναι μια ιστορία πίστης, πείσματος, μιας καρδιάς που έσπασε και άλλες δύο φορές αλλά συνέχισε να χτυπά.
Και τώρα ράγισε ξανά. Όχι μόνο η δική του, όλων μας.
Αυτό που έγινε δεν είναι απλώς ένας τραυματισμός.
Είναι ένα κομμάτι της ομάδας που πόνεσε.
Είναι μια στιγμή που κανείς δεν θα ξεχάσει. Και μέσα σε όλα αυτά, ένα πράγμα μένει σταθερό:
Ο κόσμος και ο οργανισμός του Ολυμπιακού δεν αφήνουν κανέναν μόνο του.
Ούτε τώρα. Ούτε ποτέ.