Η ήττα του Ολυμπιακού στο Μιλάνο δεν μπορεί να διαβαστεί αποκομμένη από την πραγματικότητα των προηγούμενων ημερών. Πριν από το τζάμπολ της Παρασκευής, η ομάδα κουβαλούσε ένα φορτίο που κανένα rotation και κανένα scouting report δεν μπορεί να εξουδετερώσει τόσο γρήγορα. Το σοκ με τον Κίναν Έβανς δεν ήταν μία απλή απώλεια, ήταν ένα γεγονός που άγγιξε βαθιά όλο το σύνολο. Και αυτό δεν καταγράφεται σε καμία περίπτωση ως δικαιολογία.
Οι παίκτες δεν έχασαν απλώς έναν συμπαίκτη. Έχασαν για δεύτερη φορά έναν άνθρωπο που περίμεναν έναν χρόνο ολόκληρο να επιστρέψει. Έναν άνθρωπο που δούλευε δίπλα τους, που ίδρωνε καθημερινά μαζί τους στο ΣΕΦ, που πάλευε μέρα με τη μέρα για να ξαναπατήσει παρκέ. Έναν άνθρωπο που τον είδαν να μπαίνει ξανά στην ομάδα, να κάνει το πρώτο βήμα της επιστροφής του και μέσα σε μια στιγμή τον είδαν να καταρρέει μπροστά τους. Όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί τι σημαίνει αυτό για μια ομάδα, τι σημαίνει να βλέπεις έναν δικό σου άνθρωπο να ξαναπέφτει τη στιγμή που γύρισε, απλώς δεν έχει ιδέα από αποδυτήρια και από το πώς λειτουργούν ομάδες που είναι οικογένεια.
Γι’ αυτό και η εικόνα του Ολυμπιακού στο Μιλάνο ήταν λογικό να είναι αυτή που ήταν για περίπου 35 λεπτά. Λιγότερη ένταση, δυσκολία στη συγκέντρωση, κομμένες αντιδράσεις. Με την ίδια αυτή ομάδα, όμως, να βρίσκει στο τέλος την ψυχραιμία να επιστρέψει, να φτάσει το παιχνίδι στο σουτ και να παλεύει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο για μια νίκη που θα την έφερνε στην κορυφή της βαθμολογίας, ακόμα και αν δεν την άξιζε με βάση τη χθεσινή της απόδοση. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι ούτε σε αυτή τη δύσκολη βραδιά ο Ολυμπιακός δεν έσκυψε το κεφάλι. Δεν παράτησε το ματς, δεν βγήκε από τον αγώνα πνευματικά, δεν άφησε το σκορ να ξεφύγει, αλλά έμεινε εκεί, μέσα στο παιχνίδι, με ό,τι είχε. Και αυτό είναι στοιχείο που αξίζει να κρατηθεί από το χθεσινό βράδυ, γιατί δείχνει χαρακτήρα και μέταλλο.
Ο δρόμος ως τώρα δεν ήταν στρωμένος. Το κενό στον άσο προέκυψε και επέστρεψε την ώρα που φαινόταν ότι θα καλυπτόταν με τον καλύτερο τρόπο. Η ομάδα δεν έχει ακόμη φτάσει στην πλήρη ισορροπία της. Όμως, μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το συμπέρασμα παραμένει ένα: ο Ολυμπιακός έχει ψυχή, έχει ποιότητα, έχει ανθρώπους που ξέρουν να σηκώνονται και να συνεχίζουν, και έχει την ικανότητα να σταθεί όρθιος όταν οι συνθήκες γίνονται δύσκολες.
Και αυτό είναι κάτι που καμία ήττα Νοεμβρίου δεν μπορεί να σβήσει.