Το SDNA έχει ανακαλύψει νέο άθλημα: κάθε μέρα ανεβάζει τον πήχη της προπαγάνδας λίγο ψηλότερα, λες και παίζει μόνο του σε πρωτάθλημα δημιουργικής αφήγησης. Εκεί όπου τα γεγονότα μπαίνουν στο μπλέντερ, οι μισές αλήθειες πασπαλίζονται με… πράσινη ζάχαρη, και στο τέλος σερβίρεται μια ιστορία που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα αλλά τουλάχιστον διαβάζεται σαν φανταστικό διήγημα. Και φυσικά, συνεχίζουν ακάθεκτοι: νέα επεισόδια, ίδια συνταγή, ίδιος στόχος.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν προκαλεί εντύπωση ότι επιχειρούν να στοχοποιήσουν έναν διαιτητή, παρουσιάζοντάς τον ως «εργαλείο που εκτελεί αποστολές». Η υπερβολή είναι προφανής, η σκοπιμότητα ακόμη πιο προφανής. Κυρίως όμως, είναι προκλητική η επιλεκτική αμνησία τους. Γιατί την ώρα που προσπαθούν να χτίσουν αφήγημα περί «ύποπτων διαιτητών», αποσιωπούν κάτι πολύ πιο σοβαρό: την υπόθεση του αθλητικού δικαστή του ΕΣΑΚΕ, ο οποίος σχολίαζε δημόσια στα social media ως πιστός οπαδός του Γιαννακόπουλου.
Και όχι απλώς σχολίαζε.
Σχολίαζε υπέρ του Παναθηναϊκού, ειρωνευόταν τον Ολυμπιακό, χλεύαζε παίκτες και παράγοντες, αποκαλούσε τους «λαβαροκράτες» και έριχνε έμμεσες φιλοφρονήσεις στον ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός. Κι όμως: ο ίδιος αυτός άνθρωπος ήταν ο δικαστής που αθώωσε τον Γιαννακόπουλο, όταν κρίθηκε η υπόθεση με το περιβόητο «Λιόλιος MVP».
Ένας δικαστής που εμφανιζόταν online ως «Top fan» σε πράσινα accounts. Ένας δικαστής που «έλουζε» τον Ολυμπιακό με ειρωνείες.
Ένας δικαστής που μετά την καταγγελία παραιτήθηκε, όπως ήταν λογικό να συμβεί, αλλά το SDNA τότε, αντί να προβληματιστεί, μίλησε για… «διασυρμό του Ολυμπιακού».
Εδώ, λοιπόν, φανερώνεται όλη η υποκρισία.
Όταν υπάρχουν πραγματικά στοιχεία με ονοματεπώνυμο, όταν υπάρχουν δημόσια σχόλια, όταν υπάρχει σαφής σύγκρουση συμφερόντων και εξόφθαλμη μεροληψία, το SDNA κάνει την πάπια. Δεν μιλά, δεν ερευνά, δεν καταγγέλλει. Αντίθετα, προστατεύει.
Όταν όμως πρόκειται για έναν διαιτητή που δεν ταιριάζει στην πράσινη ατζέντα;
Τότε ξαφνικά θυμούνται τις «αποστολές», τα «εργαλεία», τις σκοτεινές ιστορίες.
Η ουσία είναι μία:
Αν το ελληνικό μπάσκετ έχει πρόβλημα αξιοπιστίας, δεν το δημιούργησε ο Ολυμπιακός, ούτε οι διαιτητές που δεν αρέσουν στο ΟΑΚΑ. Το δημιούργησαν όσοι «ντύνουν» με ρόμπα δικαιοσύνης ανθρώπους που λειτουργούν ως οπαδοί και μετά τους παρουσιάζουν ως αμερόληπτους κριτές.
Και κυρίως το τροφοδοτούν εκείνοι που, αντί να κάνουν δημοσιογραφία, επιλέγουν συνειδητά την προπαγάνδα.
Το βέβαιο είναι πως τα γεγονότα από μόνα τους εκθέτουν εκείνους που άλλοτε σιωπούν και άλλοτε ξεσπούν, ανάλογα με το χρώμα της φανέλας που τους βολεύει. Γιατί τελικά, δεν είναι ο διαιτητής το «εργαλείο».
Το μόνο πραγματικό εργαλείο είναι η κατασκευασμένη οργή και η επιλεκτική «αλήθεια» που κάποιοι συνεχίζουν να σερβίρουν.