Η αθλητική δικαιοσύνη οφείλει, όχι απλώς να είναι αμερόληπτη, αλλά και να φαίνεται αμερόληπτη. Ιδίως σε ένα πρωτάθλημα που έχει δοκιμαστεί σκληρά από χρόνια καχυποψίας, αντιπαραθέσεων και διαρκών ερωτημάτων περί ισονομίας. Η πρόσφατη ανακοίνωση της ΚΑΕ Ολυμπιακός δεν αφορά μία διαφωνία, ούτε μία στιγμιαία ένταση θίγει ένα ζήτημα βαθύτερο, ουσιαστικό, θεσμικό. Την τοποθέτηση, στη θέση του Αθλητικού Δικαστή του ΕΣΑΚΕ, ενός ανθρώπου που έχει καταθέσει δημόσια, επωνύμως και συστηματικά αντι-Ολυμπιακή στάση μέσα από οπαδικά forum και ιστοσελίδες που συνδέονται ξεκάθαρα με την πλευρά του Παναθηναϊκού.
Από την εξέδρα στα δημόσια σχόλια και από εκεί στην έδρα
Δεν μιλάμε για μία μεμονωμένη άποψη ή για ένα σχόλιο γραμμένο εν θερμώ. Υπάρχει χρονική συνέχεια, επιμονή, ύφος, θεματική και στόχευση. Υπάρχει δημόσια ειρωνεία προς παίκτες, προπονητές και διοικητικά στελέχη του Ολυμπιακού, υπάρχει επαναλαμβανόμενη παρουσία σε συζητήσεις απολύτως οπαδικού χαρακτήρα, υπάρχει ευθεία υπεράσπιση του ιδιοκτήτη της ΚΑΕ Παναθηναϊκός εκεί όπου δέχεται κριτική, με τρόπο που δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνείας. Όταν αυτά καταγράφονται δημοσίως επί χρόνια, δεν μπορεί κανείς να προσποιηθεί ότι «δεν ήξερε», ούτε να επικαλεστεί ότι «ήταν προσωπικές στιγμές». Οι δημόσιες θέσεις δεσμεύουν αυτούς που τις εκφράζουν.
Και εδώ βρίσκεται η ουσία. Ο ρόλος του Αθλητικού Δικαστή δεν είναι να μεταφέρει στη δικαστική έδρα την οπτική του εξέδρας. Είναι να αποτελεί τον εγγυητή της ισονομίας. Να εμπνέει εμπιστοσύνη. Να λειτουργεί ως σημείο ισορροπίας σε ένα πεδίο που, από τη φύση του, παράγει ένταση. Όταν αυτός που δικάζει έχει ήδη τοποθετηθεί δημόσια, επώνυμα και επανειλημμένα υπέρ της μίας πλευράς και κατά της άλλης, τότε η Δικαιοσύνη ακυρώνεται πριν καν εκδοθεί απόφαση.
Η απόφαση που έκανε το ζήτημα αναπόφευκτο
Το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δικαστής εξέδωσε πρόσφατα απόφαση που αφορά άμεσα υπόθεση μεταξύ Ολυμπιακού και Δ. Γιαννακόπουλου, καθιστά το θέμα ακόμη σοβαρότερο. Δεν υπάρχει ούτε το περιθώριο ούτε η πολυτέλεια να παραβλέπει κανείς τέτοιες συμπτώσεις σε ένα πρωτάθλημα που προσπαθεί να πείσει ότι λειτουργεί με κανόνες, όχι με εντυπώσεις.
Δεν είναι θέμα οπαδισμού. Είναι θέμα θεσμικής σοβαρότητας.
Το ζητούμενο δεν είναι να «κερδίσει» ο Ολυμπιακός κάτι μέσα από αυτή την υπόθεση. Το ζητούμενο είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο: να μην χαθεί ο τελευταίος κρίκος αξιοπιστίας που κρατά το άθλημα όρθιο. Όταν η Δικαιοσύνη παύει να γίνεται πιστευτή, τότε όλα τα υπόλοιπα –οι προσπάθειες των ομάδων, η δουλειά των παικτών, οι ώρες προπόνησης, η συμμετοχή του κόσμου, η ίδια η αθλητική αξία– χάνουν το νόημά τους.
Αν το ελληνικό μπάσκετ θέλει να σταθεί στο ύψος της ιστορίας του, να εμπνεύσει ξανά, να προσελκύσει κόσμο που δεν θέλει να βλέπει ίντριγκα αλλά παιχνίδι, χρειάζεται θεσμούς που δεν επιδέχονται σκιά. Το θέμα δεν είναι «ποιος έχει δίκιο». Το θέμα είναι ποιος μπορεί να δικάσει. Και αυτό, σε ένα ευνομούμενο άθλημα, δεν μπορεί να είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης ή ανοχής.
Σε τέτοιες στιγμές, εκείνοι που σέβονται πραγματικά το άθλημα δεν μένουν σιωπηλοί. Γιατί η σιωπή είναι το θεμέλιο της σήψης. Η απαίτηση για αντικατάσταση του συγκεκριμένου δικαστή δεν είναι επιλογή τακτικής. Είναι υποχρέωση απέναντι στο ίδιο το μπάσκετ.
Η συζήτηση που ανοίγει τώρα δεν αφορά μόνο έναν δικαστή. Αφορά το αν το ελληνικό μπάσκετ θέλει να σταθεί όρθιο ή να συρρικνωθεί μέσα στη δυσπιστία. Και όταν τίθεται τέτοιο δίλημμα, η απάντηση δεν μπορεί να είναι η σιωπή. Δεν μπορείς να κρίνεις αυτούς που σχολιάζεις. Αν η Δικαιοσύνη θέλει να παραμείνει Δικαιοσύνη, πρέπει να το θυμηθεί πρώτη.