Η χθεσινή ήττα του Παναθηναϊκού στο «Ibrox» από τη Ρέιντζερς με 2‑0 αποκάλυψε κάτι πολύ βαθύτερο από τα τετριμμένα περί αστοχίας ή διαιτησίας. Δεν ήταν οι χαμένες ευκαιρίες ούτε η κόκκινη κάρτα στον Βαγιαννίδη. Ήταν το ίδιο το DNA ηττοπάθειας που πλέον φαίνεται να καλύπτει την ομάδα στις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις.
Στο πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός είχε την κατοχή και δημιούργησε πλήθος ευκαιριών. Ωστόσο αυτές οι καταγεγραμμένες ευκαιρίες δεν συνοδεύτηκαν ποτέ από την απαιτούμενη ψυχραιμία ή την οργανωμένη δομή για να γίνουν γκολ. Αντί να πλησιάζουν τη μεγάλη στιγμή, οι πράσινοι φάνηκαν ανασφαλείς, χωρίς καθαρή δημιουργική ταυτότητα.
Αν η αστοχία ήταν το πρόβλημα, αυτό θα μπορούσε να ανατραπεί· εδώ, όμως, λείπει κάτι ακόμη πιο θεμελιώδες: η ικανότητα μετατροπής της κατοχής σε ουσία, όχι απλώς σε φλύαρη ‘υποσχόμενη’ προσέγγιση.
Η αποβολή του Βαγιαννίδη στο 58’ ήταν καταδικαστική. Μετά το σοκ, η ομάδα δεν μπόρεσε να ισορροπήσει καθόλου. Αντιθέτως, η Ρέιντζερς εκμεταλλεύτηκε την αριθμητική υπεροχή και έκανε το 2‑0 μέσω του Γκασαμά στο 78’ σε φάση αντεπίθεσης – η αποκαρδιωτική συνέχεια μιας ομάδας που δεν έδειξε ούτε ψυχή ούτε σοβαρότητα να κρατήσει τον έλεγχο στο μυαλό της.