Υπάρχουν στιγμές που δεν χωράνε σε προτάσεις. Που δεν γράφονται. Που απλώς σε αφήνουν να κοιτάς το παρκέ, να ψάχνεις αέρα, να μη βρίσκεις κουράγιο να πεις «τίποτα».
Η ιστορία του Κίναν Έβανς στο ΣΕΦ ήταν ακριβώς αυτό: μια κατάρρευση συναισθήματος μέσα σε μια στιγμή.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν, ο κόσμος σηκωνόταν όρθιος, τον αποθέωνε, τον καλωσόριζε μετά από μια διαδρομή που κανείς δεν θα άντεχε.
Και ξαφνικά… σιωπή.
Μια παγωμένη, κοφτερή σιωπή που πέρασε πάνω από 12.000 ανθρώπους σαν σκιά.
Δεν υπάρχουν λέξεις για το «no way» που έπιασε η κάμερα.
Δεν υπάρχουν λέξεις για το πώς λύγισε ο ίδιος, για το πώς λύγισε ο πάγκος, ο Μπαρτζώκας, όλη η ομάδα που τον έβλεπε να φεύγει υποβασταζόμενος.
Δεν υπάρχουν λέξεις για τα πρόσωπα στις εξέδρες, αυτά τα πρόσωπα που πριν λίγα δευτερόλεπτα έλαμπαν.
Και ίσως, τελικά, να μην χρειάζονται. Υπάρχουν στιγμές που απλώς σωπαίνεις.
Σήμερα είναι μια από αυτές. Μόνο σιωπή, μόνο ελπίδα.
Και μια ευχή που τη μουρμουρίζει όλος ο Πειραιάς και όλοι οι Ολυμπιακοί όπου κι αν βρίσκονται:
«Κίναν, κράτα γερά.»