Λίγες ώρες πριν αναχωρήσει για τις καλοκαιρινές του διακοπές, ο Γάλλος superstar του Ολυμπιακού υποδέχθηκε το Gazzetta στο σπίτι του και σε μία αποκλειστική συνέντευξη μίλησε για όλα τα γεγονότα που καθόρισαν τους τελικούς, επιχειρώντας τον απολογισμό της σεζόν.
Από το «οέ, οέ, οέ, Φουρνιέ» της 4ης Σεπτεμβρίου και τις clutch εμφανίσεις κόντρα στον Παναθηναϊκό, την Μπαρτσελόνα και την Ρεάλ στην Euroleague, μέχρι το κλάμα μετά τον χαμένο ημιτελικό με την Μονακό και τους επεισοδιακούς τελικούς με τον «αιώνιο αντίπαλο», που του απέφεραν το πρώτο πρωτάθλημα της καριέρας του, η πορεία του με την «ερυθρόλευκη» φανέλα δεν θα μπορούσε με τίποτε να περάσει απαρατήρητη.
Ο λόγος για τον τύπο με το νο94 στην πλάτη, ο οποίος ήταν ένας από τους πιο επιδραστικούς σκόρερ στην Ευρώπη και σίγουρα ο παίκτης που έβγαλε αρκετές φορές τα κάστανα από την φωτιά για την ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα.
Η επίσκεψη του Gazzetta στο σπίτι του στα νότια προάστια, όπου ο 32χρονος Γάλλος διεθνής guard μας υποδέχτηκε φιλόξενα και απόλαυσε με την ψυχή του τα σιροπιαστά γλυκά που του προσφέραμε, μας έδωσε την ευκαιρία να τον ανακρίνουμε χωρίς να τον βγάλουμε από την “comfort zone” και ταυτόχρονα μας βοήθησε να σας τον παρουσιάσουμε όπως πραγματικά είναι.
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι, το πιο πολυσυζητημένο πρόσωπα στην μπασκετική σκηνή των τελευταίων ημερών απαντά σε όλα τα καυτά ερωτήματα που απασχολούν την φίλαθλη κοινή γνώμη, ευγνωμονώντας την Ελλάδα για την ευκαιρία που του έδωσε να ξαναθυμηθεί και να βγάλει τον πραγματικό του εαυτό. Σαν άνθρωπος και σαν αθλητής.
Ο Έβαν Φουρνιέ σχολιάζει το πρώτο τίτλο της καριέρας του και μεταξύ άλλων, αναφέρεται στην χειρονομία που έκανε στο ΟΑΚΑ, στο σκληρό φάουλ του Ναν, στις δηλώσεις του Αταμάν για το πρόσωπό του και στην σωτήρια παρέμβαση των ΜακΚίσικ και Πίτερς, η οποία απεσόβησε μία σχεδόν βέβαιη «κλωτσοπατινάδα».
Όλα αυτά κι άλλα πολλά, όπως τα στοιχεία-κλειδιά που «πυροδότησαν» την ολική επαναφορά στην μάχη των τελικών με τον Παναθηναϊκό, στο κείμενο των 3 και πλέον χιλιάδων λέξεων που ακολουθεί και φυσικά στο video της συνέντευξης, που είναι διαθέσιμο παρακάτω.
Η σεζόν σου στον Ολυμπιακό άρχισε με ένα τρόπαιο στο Super Cup απέναντι στον Παναθηναϊκό και τελείωσε με τον τίτλο του πρωταθλητή πάλι απέναντι στον «αιώνιο αντίπαλο». Πόσο διαφορετικές ήταν αυτές οι δύο μάχες και αν τον περασμένο Οκτώβριο στην Ρόδο περίμενες ότι θα ζούσες αυτή την «πολεμική» και τοξική αντιπαλότητα;
«Δύο εντελώς διαφορετικές στιγμές! Στο Super Cup ήμουν μέλος της ομάδας καλά-καλά ούτε τρεις εβδομάδες, οπότε όλα ήταν νέα για μένα. Ήμουν σε φάση εξοικείωσης με τον Ολυμπιακό και τους φιλάθλους του, προσπαθούσα να συνηθίσω το νέο περιβάλλον, να ανακαλύψω την χώρα, γενικά όλα ήταν πρωτόγνωρα… Ουσιαστικά νέο ξεκίνημα! Επομένως, τότε, δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς το μέγεθος της έντασης και της αντιπαλότητας που υπάρχει ανάμεσα στις δύο ομάδες, αλλά τώρα, δέκα μήνες αργότερα, είναι σίγουρα μία τελείως διαφορετική ιστορία. Συμφωνώ με το πως την χαρακτήρισες, αλλά για να είμαι ειλικρινής και σαν αθλητής αλλά και σαν άνθρωπος που παρακολουθεί πολύ τα αθλητικά δρώμενα, αυτή η ατμόσφαιρα κάνει πιο έντονο το ενδιαφέρον των φιλάθλων. Σε ποιον δεν αρέσει μία δυνατή αντιπαλότητα; Και τελικά νομίζω ότι αυτή η κόντρα είναι που κάνει τις μάχες στην Ελλάδα τόσο ξεχωριστές, γιατί πραγματικά μιλάμε για αυθεντική αντιπαλότητα… Μου θυμίζουν τις κόντρες στους δρόμους με τρομερή ένταση σε όλα τα επίπεδα, εντός και εκτός τερέν, δυστυχώς! Ωστόσο, ήταν μία εκπληκτική εμπειρία για μένα! Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να έρθω, άλλωστε… Για να το ζήσω…»
Όταν ήρθες στην Αθήνα, η υποδοχή των φίλων του Ολυμπιακού στο αεροδρόμιο είχες πει ότι ήταν κάτι απίστευτο… Τώρα μετά από όλα όσα έγιναν και με τον τρόπο που ολοκληρώθηκε η σεζόν, νιώθεις ότι αυτή η εκτίμηση του κόσμου πήγε σε ακόμη υψηλότερο επίπεδο;
«Έτσι πιστεύω! Η εμπειρία του αεροδρομίου ήταν κάτι μοναδικό, αλλά νομίζω ότι είχε να κάνει με την επιθυμία των φιλάθλων να με καλωσορίσουν στην οικογένειά του Ολυμπιακού, η οποία είναι επέκταση των οικογενειών τους και φυσικά να μου εκφράσουν τον ενθουσιασμό τους, χωρίς ακόμη να με ξέρουν… Αλλά νομίζω ότι στην διάρκεια της σεζόν είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε και έκτοτε, η σχέση μας έχει δυναμώσει αρκετά. Ειδικότερα μετά από όλα όσα έγιναν στην διάρκεια των τελικών.»
Ας πάρουμε λίγα τα πράγματα από μία σειρά… Πόσο δύσκολο ήταν για όλους σας να επιστρέψετε σε αυτή την σειρά των αγώνων και να πετύχετε 3 συνεχόμενες νίκες μέσα 8 μέρες, έχοντας χάσει τον Γουίλιαμς-Γκος και εν συνεχεία τον Φαλ, μετά από τόσο μεγάλη απογοήτευση μετά το Final 4 αλλά και την πολύ κακή εμφάνιση στο Game 1 των τελικών;
«Ο πρώτος τελικός ήταν για μας, όπως το είπες, απογοητευτικός! Κατά κύριο λόγο γιατί δεν γυρίσαμε τον διακόπτη από το Άμπου Ντάμπι. Η ήττα είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα, αλλά όχι με τέτοιο τρόπο! Παρουσιαστήκαμε πολύ μακριά από τον πραγματικό μας εαυτό. Καμία φορά μπορεί να είσαι καλός και ο αντίπαλός απλά καλύτερος, αλλά στην περίπτωση αυτή δεν ήταν αυτό που μας στοίχισε. Δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε και αυτό μας πλήγωσε περισσότερο. Επομένως, το Game 1 αποφασίσαμε να το ξεχάσουμε, γιατί ήταν σκέτη αποτυχία, αλλά να σου πω την αλήθεια ούτε ο Παναθηναϊκός ήταν καλός. Ο πρώτος τελικός έμοιαζε με αγώνα… κηδεία και για τις δύο ομάδες! Ήταν σαν να λέγαμε όλοι μεταξύ μας, “τι δουλειά έχουμε εδώ, για ποιο λόγο παίζουμε;”… Φαινόταν να έχει χαθεί ο ενθουσιασμός για την διεκδίκηση του πρωταθλήματος, μετά την κοινή αποτυχία στο Final 4. Και μετά, συνέβησαν όλα αυτά στο ζέσταμα πριν τον δεύτερο τελικό και νομίζω ότι ενεργοποίησαν και τις δύο ομάδες κι εκεί ήταν που άρχισε να παίζεται μπάσκετ.»
«Καύσιμο που μας έβαλε… φωτιά»!
Γράφεται αρκετά στον Τύπο από πολλούς συναδέλφους ότι η ομιλία του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού στους παίκτες της ομάδας του, πριν την έναρξη των αγώνων, τα σχόλια τύπου «διαλύστε τους, δεν μιλάνε μεταξύ τους είναι για 3-0», αλλά και η επίσκεψή του στο ΣΕΦ πριν τον 2ο τελικό, έπαιξε ρόλο στην συσπείρωσή και την ενότητά σας; Ισχύουν αυτά; Έχουν επίδραση μέσα στα αποδυτήρια;
«100%! Ήταν σαν καύσιμο που μας έβαλε… φωτιά! Έπαιξαν σημαντικό ρόλο για να θυμώσουμε, να φτάσουμε στα όριά μας και από ‘κείνο το σημείο και μετά να παίξουμε με μεγαλύτερη επιθετικότητα. Ήταν τόσο αχρείαστα αυτά που έγιναν και ειπώθηκαν, δεν ξέρω γιατί τα έκανε, αλλά σίγουρα, αλλά αν το δει κανείς από την δική μας οπτική, μας έδωσε έξτρα κίνητρο και πρόκληση.»
Μετά τον 2ο τελικό και την προσωρινή διακοπή των τελικών, πως ένιωσες; Φοβήθηκες ότι δεν θα τελειώσει το πρωτάθλημα;
«Ήταν μία δύσκολη στιγμή γιατί είναι η πρώτη μου χρονιά στην Ελλάδα και δεν ήξερα τι να περιμένω. Ρωτούσα τα παιδιά, τον “Παπ”, τον Σάσα, αλλά και general manager για το τι θα γίνει και αν πράγματι βρισκόμασταν κοντά σε μία οριστική διακοπή και μερικές από τις απαντήσεις που πήρα, ήταν θετικές! Οπότε για μένα, δεν σου κρύβω ότι όλη αυτή επαναφορά, ήταν μεγάλη πρόκληση γιατί για δύο-τρεις μέρες άρχισα να χαλαρώνω και να αφήνω τον εαυτό μου… Όπως συμβαίνει μόλις ολοκληρώνεται η κάθε σεζόν και εντελώς ξαφνικά η πίεση εξατμίζεται, το σώμα σου επιστρέφει σε κατάσταση ηρεμίας και τότε είναι που αρχίζουν να βγαίνουν και κάποιοι πόνοι. Γιατί πλέον δεν είσαι στα… κόκκινα! Να φανταστείς ότι στην πρώτη προπόνηση που κάναμε μετά από εκείνο το διάστημα, ήμασταν όλοι χάλια. Δεν είχαμε συγκέντρωση, δεν βάζαμε τα σουτ και ξαφνικά μαθαίνουμε ότι οι τελικοί θα συνεχιστούν και όλα επέστρεψαν στην θέση τους.»
Ήταν μία πρωτοφανής εμπειρία μετά από 12 χρόνια σε μία λίγκα που τέτοιες καταστάσεις δεν υπάρχουν ούτε κατά διάνοια;
«(γέλια!!)… Η αλήθεια είναι ότι η όποια σύγκριση με το ΝΒΑ, μου φέρνει γέλια. Τέτοια πράγματα δεν μπορούν να συμβούν εκεί. Αλλά σε τελική ανάλυση αυτό είναι που κάνει την Ελλάδα… Ελλάδα! Μου αρέσει πολύ το πάθος και η ένταση, αλλά θα ήταν καλύτερο να υπάρχουν χωρίς όλες αυτές τις αχρείαστες συμπεριφορές και τις προσβολές.»
«Ο Μιλού έκανε μεγάλο step up»
Ωραία, οριστικοποιείται η επανέναρξη του πρωταθλήματος και πάτε στο ΟΑΚΑ για το Game 3 και χάνετε στην 1η περίοδο τον Φαλ, που δεν είχε παίξει πέρυσι στους τελικούς και στα πρώτα τρία ματς ήταν κομβικός. Φοβήθηκες ότι με εσένα να ψάχνεις να βρεις το παιχνίδι σου, όλα θα τελειώσουν;
«Σε καμία περίπτωση, αν και η απώλεια του “Μους” ήταν σκληρή! Τον ξέρω πολλά χρόνια και όταν τον είδα στο έδαφος να ουρλιάζει, κατάλαβα αμέσως ότι ήταν πολύ σοβαρό και ότι η συμμετοχή του στους τελικούς είχε τελειώσει! Ωστόσο, το παιχνίδι διαρκεί 40 λεπτά και έχει δύο ημίχρονα και όταν είσαι στον πόλεμο, δεν σκέφτεσαι τις παράπλευρες απώλειες. Σκέφτεσαι την επόμενη μάχη και εμείς αυτό κάναμε. Ο “Μίλου” έκανε μεγάλο step up, ενώ στο “5” βοήθησαν ο Σάσα με τον Άλεκ και τα καταφέραμε!»
Και φτάνουμε στο 2ο ημίχρονο, οπότε και σεληνιάζεσαι και ουσιαστικά απέχουμε ελάχιστα από το να αποφασίσεις εσύ για το αποτέλεσμα, όπως στο ματς της κανονικής περιόδου για την Euroleague στο ίδιο τερέν. Κυρίευσε κάτι το μυαλό σου σε όλη την 3η περίοδο ή απλά βγήκε το “killer instict”;
«Έχουμε έναν τρόπο παιχνιδιού που βασίζεται στην κυκλοφορία της μπάλας και στην ανάμειξη όλων των παικτών στο επιθετικό κομμάτι, οπότε έτσι όπως είχε εξελιχθεί το πρώτο ημίχρονο, η μπάλα κινούνταν χωρίς απαραίτητα να φτάνει στα χέρια μου για να πάρω προσπάθειες. Με δεδομένο ότι τα πηγαίναμε αρκετά καλά, δεν είχε χρειαστεί να είμαι έξτρα επιθετικός και να εκβιάσω προσπάθειες. Αλλά στο δεύτερο μέρος, πολύ γρήγορα ένιωσα ότι είχε φτάσει η στιγμή για να βάλω την σφραγίδα μου στο ματς. Μόλις μπήκε το πρώτο σουτ συνέβη αυτό που χρειάζεται κάθε σουτέρ για να πάρει μπρος, δηλαδή βρήκα ρυθμό και όλα τα υπόλοιπα πήραν τον δρόμο τους.»
Και ξαφνικά σε μία φάση στο ξεκίνημα της 4ης περιόδου, φεύγεις αιφνιδιασμό και ο Ναν σε γκρεμίζει με αλλεπάλληλα χτυπήματα σε μία φάση… Υποθέτω ότι με τόσα χρόνια στα γήπεδα σου έχουν ξανασυμβεί τέτοιες στιγμές, αλλά εκείνη την στιγμή γνωρίζοντας τον εαυτό σου και βλέποντας την φάση ξανά σε video, ένιωσες ότι έκανες μία χειρονομία για την οποία μετάνιωσες και που ήταν άσχημη, αλλά έπρεπε να την κάνεις για να προστατεύσεις τον εαυτό σου;
«Είμαι ακόμη μπερδεμένος γιατί όλα έγιναν πολύ γρήγορα, ωστόσο, το εχθρικό περιβάλλον του ΟΑΚΑ σίγουρα έπαιξε ρόλο, γιατί όλοι ξέρετε πόσο καυτή έδρα είναι. Μετά το πολύ σκληρό φάουλ του Ναν, ευτυχώς που μπήκε στην μέση ο “Shaq” και ο Πίτερς, γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα είχαμε παίξει ξύλο. Σε αυτές τις στιγμές το μόνο που βλέπεις είναι… κόκκινο και μόλις σηκώθηκαν ήμουν έτοιμος να του ορμήξω, αλλά ευτυχώς που οι συμπαίκτες μου με κράτησαν γιατί η κατάσταση θα είχε ξεφύγει πολύ περισσότερο. Και μετά εκεί που ήμουν πολύ φορτισμένος, είδα αυτούς τους πέντε οπαδούς να μην σταματάνε να βρίζουν κι έκανα αυτό που έκανα! Σίγουρα έστειλα ένα άσχημο μήνυμα στα παιδιά και τις οικογένειες που έβλεπαν το ματς από την τηλεόραση και είχα μία αντίδραση που δεν αντιπροσωπεύει τις αξίες του Ολυμπιακό σαν σύλλογο, αλλά ταυτόχρονα είμαι και άντρας και κάποιες φορές πρέπει να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και ειδικά γι’ αυτή την περίσταση, δεν μετανιώνω για την συμπεριφορά μου. Ειδικά αυτοί οι πέντε το άξιζαν! Και θα σου πω τι εννοώ… Πιστεύεις ότι αν με έβλεπαν στον δρόμο θα μου φέρονταν έτσι, θα με έβριζαν και θα μου έριχναν κατάρες; Όχι φυσικά! Γιατί το πιθανότερο θα ήταν να χτυπηθούν στο πρόσωπο! Προφανώς εγώ δεν ήμουν σε θέση να κάνω κάτι τέτοιο, επομένως το έκαναν γιατί ήξεραν ότι είχαν την ασφάλεια του γηπέδου και εμείς οι παίκτες δεν μπορούμε να απαντήσουμε ουσιαστικά. Επομένως, δεν είχα άλλη επιλογή από το να αντιδράσω κάπως…»
«Πολύ σκληρό φάουλ, αλλά ευτυχώς δεν τραυματίστηκα»
Υποθέτω ότι δεν κρατάς κακία στον Ναν;
«Εννοείται πως όχι! Είναι απλά ανταγωνισμός ανάμεσα σε δύο ομάδες και δύο παίκτες που πάνε στα άκρα, έχοντας τον ίδιο στόχο. Ήταν πολύ σκληρό το φάουλ που μου έκανε, αλλά ευτυχώς δεν τραυματίστηκα. Οπότε όλα καλά!»
Φοβήθηκες ότι δεν θα παίξεις στον 4ο τελικό;
«Εγώ όχι, καθόλου! Αλλά από ένα σημείο και μετά, όταν κάποιοι συμπαίκτες μου, μου είπαν ότι ίσως τιμωρηθώ με μία αγωνιστική, άρχισα να το πιστεύω. Αν και πραγματικά, εμένα, μου φαινόταν ανήκουστο, οπότε βαθιά μέσα μου δεν ανησυχούσα.»
Τι έγινε στην δικαστή; Τι είπες και πως υπερασπίστηκες τον εαυτό σου;
«Είπα την αλήθεια, γιατί δεν είχα τίποτε να κρύψω. Εξήγησα ακριβώς τι συνέβη, γιατί είχα αυτή την συμπεριφορά, το πλαίσιο του συμβάντος και η δικαστής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν έπρεπε να τιμωρηθώ με αποκλεισμό από αγώνα, αλλά μόνο με τσουχτερό πρόστιμο.»
Και φτάνουμε στον 4ο τελικό μέσα στο σπίτι σας; Είναι απ’ αυτά τα ματς που δεν γίνεται να χαθούν;
«Ισχύει αυτό! Αλλά αυτό το mindset μπορεί να είναι και παγίδα! Όταν προετοιμάζεσαι για ένα παιχνίδι δεν πρέπει να βαραίνεις το μυαλό σου με την σημασία που έχει. Αν είναι ημιτελικός, τελικός ή κάποιο παιχνίδι της σειράς και της κανονικής περιόδου. Σίγουρα αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, ωστόσο, πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου στην διαδικασία ότι πάντα θα παίζεις έναν αγώνα μπάσκετ. Χωρίς να σκέφτεσαι το διακύβευμα και να βάζεις έξτρα πίεση στον εαυτό σου στην λογική ότι δεν πρέπει να χάσεις. Για μένα το σωστό είναι να λειτουργείς σαν να παίζεις ένα ακόμη παιχνίδι. Οπότε προσπάθησε να είσαι ο εαυτός σου και εκτέλεσε… Όλα τα υπόλοιπα θα έρθουν…»
Μετά το τέλος του 4ου τελικού, όλοι οι παίκτες ανταλλάξατε χειραψίες και ο μόνος ο οποίος σου κράτησε κακία ήταν ο coach Αταμάν, ο οποίος δήλωσε ότι δεν θα συγχαρεί. Πως αισθάνθηκες όταν το έμαθες;
«Δεν με ένοιαξε καθόλου, ούτε πρόκειται να με απασχολήσει! Γιατί να με απασχολήσει άλλωστε; Είναι ατυχές επειδή είναι ένας προπονητής που είχε επιτυχίες στο παρελθόν με τον Παναθηναϊκό και την Εφές, αλλά είναι μονίμως στην γκρίνια και σαν παίκτης με ανταγωνιστικό πνεύμα, δυσκολεύομαι να καταλάβω πως σκέφτεται.»
Ισχύει ότι για σένα ήταν κάτι το ξεχωριστό γιατί αυτός ο τίτλος ήταν ουσιαστικά ο πρώτος στην καριέρα σου σε ομαδικό επίπεδο…
«Θα σου πω πως το βλέπω… Νιώθω περισσότερο ανακουφισμένος από… χαρούμενος και ευτυχισμένος! Κυρίως λόγω του τρόπου με τον οποίο χάσαμε στο Final 4. Πιστεύω πραγματικά ότι φέτος ήμασταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και ήθελα πάρα πολύ να συνεισφέρω στην χαρά που θα έδινε αυτός ο τίτλος στον σύλλογο, στους συμπαίκτες μου και στον κόσμο. Ήταν κάτι που όλο τον χρόνο σήμαινε τα πάντα για μένα, αλλά και για όλη την ομάδα. Χάνοντας από την Μονακό, στο μυαλό μπήκε η ανάγκη να κατακτήσουμε τουλάχιστον το πρωτάθλημα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα τελειώσουμε την χρονιά χωρίς κανέναν από τους δύο πιο σημαντικούς στόχους μας. Σκεφτόταν ότι ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν απελπιστικό και ήθελα με κάθε τρόπο να το αποτρέψω. Γι’ αυτό και το συναίσθημα της ανακούφισης ξεπέρασε αυτό της χαράς, αλλά γνωρίζοντας πόσο προσπαθήσαμε και βλέποντας την συγκλονιστική συμπαράσταση των φιλάθλων μας, το βελτίωσε πάρα πολύ.»
Τι έχεις να πεις για ΜακΚίσικ, Ντόρσει και Μιλουτίνοφ. Ο πρώτος είπε στο Άμπου Ντάμπι ότι σταματάει το μπάσκετ. Ο δεύτερος κατηγόρησε τον Μπαρτζώκα για την εξαφάνισή του και ο τρίτος παρουσιάστηκε ότι έχει συμφωνήσει με άλλη ομάδα… Οι τρεις αυτοί είχαν 0 πόντους στον 1ο τελικό και από 43,3 πόντους κατά μέσο όρο στα τρία επόμενα ματς…
«Ίσως για εσάς τους δημοσιογράφους να είναι η καλύτερη στιγμή, αλλά κατά την άποψή μου δεν πρέπει να βάζετε μικρόφωνα μπροστά στους παίκτες μετά από μία οδυνηρή ήττα ή μία συναισθηματικά δύσκολη στιγμή. Γιατί όταν είσαι φορτισμένος συνήθως δεν σκέφτεσαι λογικά και δεν λες τα σωστά πράγματα ή αυτά που σε εκφράζουν. Αυτά που είπαν τόσο ο Ντόρσεϊ όσο και ο Shaq, τα είπαν γιατί βρίσκονταν σε μία κατάσταση συναισθηματικής διαταραχής. Είμαστε όλοι οι άνθρωποι και έχουμε τα θέματά μας. Το σίγουρο είναι ότι ο ΜακΚίσικ δεν σταματάει το μπάσκετ και ειδικότερα μετά την απόδοση που είχε στον 4ο τελικό. Αλλά γενικά όταν παίζεις στους τελικούς των playoffs, χρειάζεσαι x-factors, γιατί οι αντίπαλοί μας ξέρουν ότι ο Σάσα κι εγώ θα τραβήξουμε το σκοράρισμα, ξέρουν πως παίζει ο Τόμας, ποιοι είναι οι βασικοί που παίζουν πολύ χρόνο -΄έχουμε παίξει τόσες φορές μεταξύ μας, οπότε γνωριζόμαστε πολύ καλά μεταξύ μας, οπότε η άμυνα γνωρίζει λίγο-πολύ τι θα αντιμετωπίσει. Όταν, όμως, ρίχνεις στην μάχη έναν x-factor που μπορεί να αλλάξει τις ισορροπίες και να διαφοροποιήσει είτε την επίθεση, είτε την άμυνα, τότε επενεργεί το στοιχείο του απρόσμενου το οποίο μπορεί να πάει και από τις δύο πλευρές. Αλλά και οι τρεις τους ήταν υπέροχοι, ειδικά ο Shaq στον 4ο τελικό και μας έσπρωξαν προς την νίκη!»
Καθώς ετοιμάζεσαι να επιστρέψεις στο Παρίσι για την off season, τι παίρνεις μαζί σου από την πρώτη σου χρονιά στην Ελλάδα και πως φαντάζεσαι την 2η;
«Δύσκολη ερώτηση, γιατί είναι πολλά αυτά που έχω στο μυαλό μου!»
Επίτρεψέ μου να σε βοηθήσω λίγο… Ίσως την απόσταση από το κλάμα στο τέλος του ματς την Μονακό έως τις αγκαλιές στην απονομή;
«Πως το εννοείς; Από ποια άποψη;»
«Η προηγούμενη χρονιά στην Αμερική ήταν δύσκολη»
Αυτή την συναισθηματική διαδρομή μέσα σου…
«Βασικά ελπίζω να μην χρειαστεί να κλάψω του χρόνου (γέλια…)! Αυτό είναιτο μόνο σίγουρο! Κοίτα, ο αθλητισμός είναι μία πολύ όμορφη ενασχόληση. Μας δίνει πολλά συναισθήματα γιατί πραγματικά δίνουμε ό,τι έχουμε. Στην διάρκεια της εφετινής σεζόν, λοιπόν, δώσαμε ό,τι είχαμε αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε όπως θα θέλαμε. Αυτή ήταν η εξήγηση για το κλάμα στο Άμπου Ντάμπι. Το ίδιο θα γίνει και του χρόνου! Θα τα δώσουμε όλα, θα προπονηθούμε πολύ σκληρά και θα παλέψουμε σε κάθε παιχνίδι με όλες μας τις δυνάμεις για να πετύχουμε όσες περισσότερες νίκες γίνεται. Από ‘και πέρα, ο αθλητισμός είναι… αθλητισμός. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, αλλά το ελπίζω! Δεν μπορώ ακριβώς να προβλέψω τι θα γίνει, υπάρχουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες, όπως οι τραυματισμοί… Αλλά πρέπει να έχουμε την σωστή πνευματική προσέγγιση για να φτάσουμε εκεί που φτάσαμε και φέτος και να είμαστε οι καλύτεροι κάθε μέρα! Θα δούμε… Ήταν μία εκπληκτική πρώτη χρονιά και πιστεύω ότι αν και μου πήρε λίγο χρόνο να συνηθίσω τον τρόπο παιχνιδιού και την ζωή στην Ελλάδα, τώρα που έχω προσαρμοστεί πολύ και στα δύο, νομίζω ότι η επόμενη θα είναι πολύ πιο ομαλή.»
Έμαθες ή ανακάλυψες κάτι για τον εαυτό σου φέτος στην Ελλάδα;
«Δεν θα έλεγα ότι έμαθα, αλλά ανακάλυψα ξανά το πάθος και την φλόγα μου για μπάσκετ γιατί η προηγούμενή μου χρονιά στην Αμερική ήταν δύσκολη. Με όλα αυτά που έγιναν στους Νικς, όπου ήμουν παρκαρισμένος στον πάγκο. Δεν μπορώ να πω ότι φεύγει ποτέ, αλλά δεν είναι τόσο ισχυρό μέσα σου. Αναφέρομαι στην επιθυμία σου να κερδίσεις, να πας από τον δύσκολο δρόμο και να πάρεις μέρος στις μάχες. Αυτό μου έλλειψε πολύ. Το ότι εδώ είχα την ευκαιρία να είμαι αποκλειστικά ο εαυτός μου – γιατί είμαι και λίγο τρελός τύπος, ίσως όχι για τους Έλληνες, αλλά για τους Γάλλους σίγουρα – μέσα από την ένταση του ανταγωνισμού και το πάθος που έχετε σαν λαός, είναι κάτι για το οποίο είμαι ευγνώμων!»
Τα συνθήματα για σένα, τα τραγουδάς καμιά φορά;
«Εννοείς αυτό με το… si il vous plait;»
Όχι εννοώ το πιο απλό…
«Το “οε, οε, οε, Φουρνιέ” το τραγουδάει κάθε μέρα ο γιος μου, οπότε κάποιες φορές σιγοντάρω κι εγώ(γέλια…)!»
Πηγή: Gazzetta.gr