O Σλούκας είναι παικταράς. Το ξεκαθαρίζουμε αυτό στις πρώτες λέξεις τούτου του κειμένου.
Πάμε τώρα στο δια ταύτα. Το πόσο ταλέντο έχεις δεν σε κάνει ηγέτη. Ηγέτη σε κάνει το τι έχεις μέσα σου. Το είδαμε αυτό και τη χρονιά που πέρασε όταν ζήτησε από τον Αταμάν να κάνει αλλαγή τον Γιουρτσεβέν ύστερα από ένα λάθος του. Μετά έβγαινε και ζητούσε συγγνώμη.
Είδαμε το πόσο καλός συμπαίκτης είναι όταν τα… έχωσε στις τελευταίες του δηλώσεις στον Κάνααν επειδή – λέει – δεν οδήγησε τον αντίπαλό του, στον τελικό με την Ρεάλ, σε δίποντο κι έκανε το λάθος να τον αφήσει να πάρει τρίποντο.
Βέβαια, δεν μας είπε για το πόσο επιδραστικός ήταν ο ίδιος στον εν λόγω τελικό. Τι ήταν; Α, ναι! Ο Σλούκας, λοιπόν, σ’ εκείνο το ματς είχε 1/2 δίποντα, 1/5 τρίποντα, 1/3 βολές κι έχασε το buzzer-beater, με το οποίο η ομάδα θα μπορούσε να είχε πάρει τον τελικό και την κούπα!
Βέβαια, η ομάδα μας δεν θα είχε φτάσει στον τελικό αν δεν είχε γίνει η επική ανατροπάρα επί της Μονακό με το 27-2 της 3ης περιόδου. Τότε, ξέρετε τι είχε συμβεί; Κάποιος ήταν στον πάγκο. Κι αυτός δεν ήταν ο Κάνααν.
Κώστα Σλούκα, έφυγες από τον Ολυμπιακό γιατί δεν άντεχες τη σκιά του Σπανούλη. Το πρόβλημα ξέρεις ποιο είναι; Ότι ακόμη ζεις σ’ αυτήν τη σκιά ενώ ο Ολυμπιακός, ως σωστό λιοντάρι που είναι προχωράει. Εξελίσσεται. Κι αυτό θα συνεχίσει να κάνει. Αγωνιστικά, ναι, δικαιώθηκες για την απόφασή σου κι αυτό δεν θα στο πάρει κανένας. Ούτε εμείς εδώ, αλλά από τη μέρα που ξεκίνησες να κάνεις διάφορά αστεία στο ΣΕΦ και να προκαλείς την ομάδα που σε… μεγάλωσε ως παίκτη κι αύξησε τον τραπεζικό του λογαριασμό, τελείωσες. Σε κατάπιε μια για πάντα η σκιά αυτή την οποία μόνος σου γυρεύεις.