Δεν υπάρχει λόγος να το κρύψουμε. Η τρίτη συνεχόμενη ήττα στην EuroLeague, ειδικά όταν έρχεται εντός έδρας, αφήνει αποτύπωμα. Δημιουργεί πίεση, φέρνει γκρίνια, βγάζει στην επιφάνεια σκέψεις και συναισθήματα που σε άλλες στιγμές μένουν στην άκρη. Το ΣΕΦ το βράδυ μετά τη Βαλένθια δεν ήταν αδιάφορο. Ήταν απαιτητικό, πράγμα δεδομένο για τον σύλλογο. Και αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Υπήρξαν αποδοκιμασίες, έστω χλιαρές από μια μικρή μειοψηφία. Υπήρξαν μουρμούρες. Υπήρξαν και φωνές στήριξης. Το «Ολυμπιακός, Ολυμπιακός» ακούστηκε. Όχι γιατί όλα πήγαν καλά, αλλά γιατί ο κόσμος ένιωσε ότι η ομάδα περνά μια φάση που χρειάζεται αντίδραση. Όχι αποστασιοποίηση.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός έμαθε να ζει ψηλά. Να οδηγεί την κούρσα. Να είναι από νωρίς στις πρώτες θέσεις της κανονικής περιόδου. Να χτίζει εικόνα φαβορί. Να φτάνει στα Final Four – τέσσερις φορές στη σειρά. Μια διαδρομή που, σε οποιονδήποτε άλλο οργανισμό, θα θεωρούνταν τεράστια επιτυχία.
Και όμως, μέσα σε αυτή τη σταθερότητα γεννήθηκε και μια διαφορετική απαίτηση. Όχι απλώς να είσαι καλός. Όχι απλώς να είσαι πρώτος για μήνες. Αλλά να είσαι έτοιμος τη στιγμή που κρίνεται ο μεγάλος στόχος. Τα προηγούμενα χρόνια έδειξαν ότι η κορυφή της κανονικής περιόδου δεν εγγυάται τίποτα από μόνη της. Ότι η ουσία δεν βρίσκεται πάντα στη διάρκεια, αλλά στην αντοχή όταν η πίεση κορυφώνεται.
Ίσως γι’ αυτό η σημερινή αμφισβήτηση – όσο άβολη κι αν είναι – να μην είναι απαραίτητα καταστροφική. Ίσως να λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι καμία ομάδα δεν χτίζεται για να λάμπει από τον Οκτώβριο, αλλά για να αντέχει μέχρι το τέλος. Ότι η πραγματική συνοχή δεν φαίνεται όταν όλα κυλούν ομαλά, αλλά όταν κάτι στραβώνει και πρέπει να ξαναμπεί σε τάξη.
Ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή δεν στερείται ποιότητας. Δεν στερείται εμπειρίας. Εκείνο που αναζητά είναι σταθερότητα στη διάρκεια, καθαρό μυαλό στις δύσκολες στιγμές και μια ισορροπία ανάμεσα στην ένταση και τη διαχείριση. Πράγματα που δεν διορθώνονται με μία νίκη, αλλά ούτε χάνονται με τρεις ήττες.
Η εικόνα των τελευταίων αγώνων δεν κρύβεται. Υπάρχει επανάληψη στα λάθη, υπάρχει αστάθεια στη διάρκεια, υπάρχει ένα μοτίβο που έχει αρχίσει να βαραίνει το μυαλό και τα πόδια. Αυτό δεν αμφισβητείται. Όμως, άλλο πράγμα η διάγνωση και άλλο η ετυμηγορία.
Σε ένα ΣΕΦ που θα ανοίξει ξανά σε λίγες ώρες, η επόμενη βραδιά δεν είναι ευκαιρία για εξηγήσεις ή απολογισμούς, αλλά για μια εμφάνιση με καθαρό μυαλό, μεγαλύτερη διάρκεια και την ηρεμία που χρειάζεται αυτή η ομάδα για να ξαναβρεί τη συνοχή της.
Η πίεση είναι μέρος του μεγέθους αυτού του οργανισμού. Δεν είναι βάρος που εμφανίστηκε ξαφνικά, ούτε κάτι που δεν μπορεί να διαχειριστεί. Το ζητούμενο δεν είναι να σβηστεί η αμφισβήτηση, αλλά να μετατραπεί σε καύσιμο και όχι σε εμπόδιο.