Αν κάτι δεν αλλάζει ποτέ στο ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι πως ο Ολυμπιακός παραμένει το σημείο αναφοράς. Κάθε σεζόν, πριν καλά-καλά κυλήσουν οι πρώτες αγωνιστικές, όλες οι ομάδες βρίσκουν… φωνή. Άλλος μιλάει για διαιτησία, άλλος για «εύκολα προγράμματα», άλλος για «παλιές συνήθειες». Όλοι έχουν κάτι να πουν — αρκεί να στρέψουν τη συζήτηση μακριά από τον καθρέφτη τους.
Μόνο που υπάρχει μια λεπτομέρεια: ο Μάης πάντα φέρνει… αλήθειες. Και τότε, όσοι «φωνάζουν» τον Οκτώβρη, ψάχνουν δικαιολογίες την άνοιξη.
Ο Ολυμπιακός, με τα καλά του και τα στραβά του, κουβαλάει ένα βάρος: τη συνήθεια της κορυφής. Εκείνοι που σήμερα «βγάζουν γλώσσα», ξέρουν πως κάθε σεζόν το ίδιο έργο παίζεται — χειμωνιάτικες δηλώσεις, ανοιξιάτικες δικαιολογίες και Μάης γεμάτος κόκκινα πανηγύρια στο Καραϊσκάκη.
Φυσικά, ας μιλήσουν. Είναι κι αυτό δείγμα αναγνώρισης. Κανείς δεν ασχολείται με τον αδύναμο — όλοι ψάχνουν τρόπο να ρίξουν τον ισχυρό. Μόνο που για να ρίξεις τον Ολυμπιακό, δεν αρκεί να κάνεις δηλώσεις. Θέλει αντοχή, διάρκεια και ψυχή πρωταθλητή.
Κι όταν φτάσει πάλι ο Μάης, ας μη δούμε τα ίδια δάκρυα. Γιατί ο Θρύλος, όσες φορές κι αν τον αμφισβητήσουν, ξέρει πώς να απαντά: μέσα στο γήπεδο.