Υπάρχουν στιγμές που γράφουν ιστορία. Και υπάρχουν μέρες που τη… χαράζουν με πυρωμένο σίδερο. Μία τέτοια ήταν η 11η Ιουλίου 2010, όταν ο Βασίλης Σπανούλης υπέγραφε το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό, κάνοντας το μεγαλύτερο και πιο ηχηρό «μπαμ» που γνώρισε ποτέ το ελληνικό μπάσκετ. Ένα πέρασμα από τη θεωρία στην πράξη. Από την εποχή του σχεδίου, στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας.
Ο Kill Bill άφηνε τον Παναθηναϊκό και την ασφάλεια του κατεστημένου, για να φορέσει τα ερυθρόλευκα και να χτίσει από την αρχή. Να τα βάλει με όλους και με όλα. Και να οδηγήσει τον Ολυμπιακό στη χρυσή δεκαετία του.
Απόφαση καρδιάς και χαρακτήρα
Ο Σπανούλης δεν πήγε στον Ολυμπιακό για τα χρήματα. Πήγε γιατί ήθελε να γίνει ηγέτης, να γράψει τη δική του ιστορία. Δεν δίστασε μπροστά στις αντιδράσεις, στις προσβολές, στις πιέσεις. Έκανε το βήμα, γιατί πίστεψε στο πλάνο των Αγγελόπουλων, πίστεψε στον Ολυμπιακό και — κυρίως — πίστεψε στον εαυτό του.
Από την πρώτη του σεζόν έδειξε ποιος είναι. Ηγέτης, μαχητής, clutch, αλύγιστος. Και μέσα στα επόμενα χρόνια, έγραψε μια εποποιία.
Ο Σπανούλης του Ολυμπιακού
Δύο back2back κατακτήσεις Euroleague (2012, 2013).Τρίποντα που χάρισαν πρωταθλήματα. Αγκαλιές με συμπαίκτες, δάκρυα, κραυγές, απαντήσεις…
Όλα αυτά, όμως, ήταν το περιτύλιγμα.
Η ουσία είναι ότι ο Σπανούλης μετέτρεψε τον Ολυμπιακό σε πρωταγωνιστή παντού. Ότι έπλασε μια νέα γενιά παικτών με τη φλόγα του ηγέτη. Ότι έγινε το σημείο αναφοράς όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη.
Ένας θρύλος γεννήθηκε με την υπογραφή
Σήμερα, 15 χρόνια μετά, η απόφαση του Σπανούλη να υπογράψει στον Ολυμπιακό θεωρείται η σημαντικότερη μεταγραφή στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Όχι γιατί πήρε πρωταθλήματα. Αλλά γιατί ενέπνευσε. Γιατί άλλαξε τις ισορροπίες. Γιατί έδωσε φωνή και πίστη σε μια ομάδα που έψαχνε το restart.
Αυτή η μέρα δεν είναι απλώς μία «σαν σήμερα». Είναι η μέρα που ένα σύμβολο άλλαξε χέρια και έγινε Θρύλος.